Posty

Grawerowany gołąb kontemplacji

Obraz
- A ty? Umiesz powiedzieć, jak to jest zniknąć? Dobre pytanie. Będąc peleryną niewidką, odpowiedź powinna być oczywista. Skarpetka patrzy wyczekująco, a świeca z niesmakiem. Mimo, że pytanie dawno wybrzmiało, nadal czuć było dziwne zawieszenie. Niepokojące wręcz wibracje unosiły się w powietrzu, jak w momencie snu, lub filmu, gdy czuć już nieubłagany koniec sielanki. Gdy ktoś powie coś zdecydowanie nie na miejscu. - Co to za pytanie. Znikanie jest moją pracą. Pierwsza zasada została złamana. Mówienie o pracy jest zdecydowanie w złym guście. - Mieliśmy mówić o niczym. - świeca z trudem powstrzymywała swoje święte oburzenie - A ja chcę o znikaniu. Czemu o znikaniu nie można? - skarpetka wydała się poruszona - Czemu? To nie jest istotne. - „przecież to oczywiste” - Właśnie. - peleryna poruszyła się zmieszana. Zapadła cisza. Towarzystwo zgubiło wątek rozmowy. I tak minęła im chwila. - A ja myślę, że to właśnie jest istotne. - Nie jest. - Jest. I to bardzo. -
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Co kwarantanna ma wspólnego z czekoladą? I dlaczego w domu nie zawsze najlepiej.

Obraz
Twarze. Im dalej, tym bezpieczniej. Akurat się tak śmiesznie składa, że aktualnie można rozumieć to hasło nie tylko metaforycznie, ale i dosłownie #kwarantanna;p Siedząc jak i wy we własnym domu (żeby nie było wątpliwości, nie w cudzym) zadaje sobie i wam pytanie: - Dlaczego czujesz się gorzej w izolacji? Wchodząc głębiej: - Dlaczego wolisz spędzać dnie wśród nieznajomych niż z najbliższymi? Czemu tęsknisz za tłumem mniej lub bardziej obcych twarzy? Brzmi znajomo? Nie? To się cieszę, bo to znaczy, że twoje Relacyjne Życie ma się świetnie. „Będziesz żyć” - idealna diagnoza :D Tak? To mam dla ciebie kilka osobistych refleksji, które może okażą się pomocne :)) (spokojnie, też będziesz żyć ;)) Przyszła mi na myśl ciekawa koncepcja – Czy fizyczna, realna kwarantanna, nie boli czasem dlatego, że doskonale uwidacznia innego rodzaju kwarantannę, w której byłeś już wcześniej?  Metaforyczna kwarantanna , to świadome lub nie tworzenie wokół siebie swoistej „bańki be
2 komentarze
Czytaj więcej

My, którzy zgrzeszyliśmy przezroczystością

My, przezroczyści  Miałeś kiedyś uczucie, że zaprzeczasz sam sobie? Że wykorzystujesz samego siebie? Że TRACISZ siebie? Może nie jestem najbardziej kompetentną osobą w tym temacie, ale chciałabym się podzielić swoimi obserwacjami. Może te słowa komuś przypomną o tym, co sam pewnie w głębi serca dobrze wie. Bo przecież, to się czuje. Zawsze się czuje. Czasem ginie przyczyna w natłoku przeróżnych myśli i bodźców wokół, ale pozostaje jakieś niejasne wrażenie emocjonalne. W każdej sytuacji, gdy mówisz „tak”, choć wcale nie chcesz. W każdej chwili, gdy milczysz, choć krzyczysz wewnątrz. W każdej chwili, gdy uśmiechasz się sztucznie, tylko dlatego, żeby ludzie wokół cię akceptowali. Zawsze, kiedy decydujesz się na kontakt z osobami, z którymi nie czujesz się do końca komfortowo, ze strachu, że zostaniesz sam. Zawsze, kiedy stresujesz się i frustrujesz spotkaniami, z których nie uzyskałeś dawki sympatii i akceptacji. Zawsze, kiedy nie możesz się skupić na drugim człowieku, bo
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Trzy ogniki

Przez Krainę Kolorów wędrowały trzy ogniki: Czerwony, Żółty i Szary. Wszystkie poszukiwały Białego Ognika, który znany tylko z legend, od wieków pozostawał nieuchwytny. Wędrując napotkały Znak, Drzewo i Sadzawkę. Pierwszy na ich drodze pojawił się Znak i rzecze „Wiem, gdzie czeka cię to, czego szukasz” Czerwony spojrzał i wysłuchał wskazówki. Żółty spojrzał i wysłuchał wskazówki. Szary spojrzał i wysłuchał wskazówki. Kolejne na drodze stanęło im Drzewo, mówiąc: „Na szczycie czeka cię to, czego szukasz.” Czerwony wszedł bez namysłu na najwyższą gałąź i zadowolony niezwłocznie wrócił na ziemię. Żółty obejrzał drzewo uważnie, po czym usiadł z uśmiechem patrząc w niebo. Szary wszedł na średnią gałąź, popatrzył i wrócił. Ruszyli w dalszą wędrówkę, aż dojrzeli Sadzawkę. „ Jestem tym, czego szukasz.” - powiedziała. Czerwony ognik rzucił szybkie spojrzenie na przebytą drogę, wszedł do sadzawki, pomyślał i zgasł. Żółty ognik roześmiał się, z uśmiechem położył o
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Jak być skałą?

Przełom w odkryciach!       Panuje ogólne przekonanie, że pomimo szczerego pragnienia, człowiek nie jest w stanie być twardy jak głaz. A taka szkoda, przecież wszyscy pragniemy być ze skały! Czy to na pewno niemożliwe? Mam dla ciebie dobrą wiadomość – nowe badania i obserwacje wykazują, że tak, jest to możliwe! Żeby być twardym, trzeba być bezrefleksyjnym, będąc bezrefleksyjnym jesteś w pewien sposób uwięziony w swoim stanie – jednym, tym samym – bezpiecznym stanie! Czyli nieustannie niezłomny, twardy i wytrzymały! Nie można się rozwijać, bo żeby się rozwijać potrzebna jest refleksja. Słowo refleksja brzmi niepozornie. Do czego prowadzi? Do dezintegracji pozytywnej! Sama nazwa ma w sobie coś niepokojącego. Niby „pozytywna”, ale nie daj się na to złapać, to tylko taki chwyt jak w reklamach – chcą ci wcisnąć szajs w pięknej, błyszczącej obudowie. Skieruj swoją uwagę na to pierwsze słowo – dezintegracja. Co znaczy w praktyce? Rozpad jakiejś struktury umysłowej, osobowośc
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Jakbym miała powiedzieć

Właśnie, co wtedy? Gdy ktoś zadaje Ci pytanie - masz chwilę, sekundę, dwie by sformułować odpowiedź. Ktoś pyta - co u Ciebie. Co masz powiedzieć? Co wybrać, gdy jest tak wiele i tak niewiele. Czy rozmowa to tylko sztuka konwersacji? I czy konwersację zawsze można nazwać rozmową?  Zapraszam do refleksji. Jakbym miała powiedzieć Kochani! Mówicie Więc słucham: Słowa – słyszałam wiele. Wielu wcale. Takie, które znikają. Takie, których pełno. Co znaczą wiele. (lub całkiem coś innego) Skrzydła motyli latem, Biel kościeni zimą. Są i skrzydła i biel W tym samym dźwięku Ja wiem. Znaczenia malują barwy Jakbym miała powiedzieć Usiądź. 
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Na początek - co to będzie? Pierwszy fragment

Witaj Drogi Czytaczu, Internauto, Zagubiona Duszo, witajcie :) Na tym blogu zamierzam umieszczać fragmenty rezultatów swoich zmagań twórczych Zapraszam Pod spodem zobaczycie fragment monologu z bardzo wczesnych prób literackich. Ćwiczenia na formie dramatu. Nieco egzaltacji się tam wkradło lecz kto nigdy nie przesadza niech pierwszy rzuci kamieniem :D Zrzucam Zmieniam w tkaninę, podnoszę (szeptem) W moich dłoniach jaśnieje gwiazdami lecz ta światłość naprawdę nią nie jest ( krzyk) To gwiazdy ułudy! Kruche dążenia, płoche ideały co to się w proch sypią gdy świecą zbyt długo. Ich światło ujawnia skrawek, by całość przesłonić – głupstwem, tak – głupotą tłumu! „ Idź z nami!” - Tak? Mam iść na zatracenie? Mam iść? Po co? A może ja NIE CHCĘ?! „ Idź z nami!” - Spróbuję się sprzeciwić, zetrą w pył, odrzucą! A czy się boję odrzucenia? Czy chcę należeć do milionów zbłąkanych nie znających innej obrony jak nienawiść? Nie chcę! Swego szczęścia uzależniać od tłumu
Prześlij komentarz
Czytaj więcej